państwach skandynawskich
Encyklopedia PWN
warstwa społeczna, ukształtowana w Europie u schyłku średniowiecza, która w społeczeństwie stanowym tworzyła grupę uprzywilejowaną pod względem prawnym, politycznym i ekonomicznym, a następnie była głównym oparciem władzy państwowej w większości systemów absolutystycznych.
członkowie drużyn skandynawskich podejmujących od końca VIII do 2. połowy XI w. dalekosiężne wyprawy — głównie morskie i rzekami — o charakterze rabunkowym, handlowym, osadniczym lub zdobywczym (wiele wypraw łączyło różne formy działań) do krajów wschodniej, zachodniej i niekiedy południowej Europy, docierający też do cesarstwa bizantyńskiego i kalifatu bagdadzkiego oraz Ameryki Północnej.
prawnik;
zespół zasad polityczno-ustrojowych określających wzajemny stosunek między parlamentem a egzekutywą (głową państwa i rządem) w taki sposób, że rząd z premierem na czele jest powoływany i odwoływany przez głowę państwa (monarchę lub prezydenta), a odpowiedzialność polityczną ponosi przed parlamentem w drodze wotum nieufności;
